Ανατομή II IV (Φ11)
Κύριες κλινικές ενδείξεις Εξωτερικού Συστήματος Στερέωσης
Ανοιχτό κάταγμα ΙΙ ή ΙΙΙ βαθμού
Σοβαρά κατάγματα σπονδυλικής στήλης και κατάγματα παρακείμενων αρθρώσεων
Μολυσμένη μη ένωση
Συνδεσμικός τραυματισμός-προσωρινή γεφύρωση και στερέωση της άρθρωσης
Γρήγορη στερέωση σταδίου Ι τραυματισμού μαλακών ιστών και καταγμάτων ασθενών
Διόρθωση κλειστού κατάγματος με σοβαρό τραυματισμό μαλακών ιστών (αναπτυσσόμενος τραυματισμός μαλακών ιστών, έγκαυμα, δερματική νόσο)
Στερέωση αστραγάλου 11mm
Στερέωση αγκώνα 11mm
Στερέωση μηριαίου οστού 11mm
Στερέωση Πυέλου 11mm
Άλλες ενδείξεις του συστήματος εξωτερικής στερέωσης:
Αρθρόδεση και οστεοτομία
Διόρθωση για ευθυγράμμιση του άξονα του σώματος και κακό μήκος σώματος
Επιπλοκές του συστήματος εξωτερικής στερέωσης:
Μόλυνση οπής βίδας
Χαλάρωση βίδας Scanz
Στερέωση ακτίνας 11mm
Φως σέρβις
Στερέωση κνήμης 11mm
Ιστορία Εξωτερικής Στερέωσης
Η εξωτερική συσκευή στερέωσης που εφευρέθηκε από τον Lambotte το 1902 θεωρείται γενικά ότι είναι ο πρώτος «πραγματικός σταθεροποιητής».Στην Αμερική ήταν ο Clayton Parkhill, το 1897, με τον «σφιγκτήρα του οστού» που ξεκίνησε τη διαδικασία.Τόσο ο Parkhill όσο και ο Lambotte παρατήρησαν ότι οι μεταλλικές καρφίτσες που εισήχθησαν στο κόκαλο ήταν εξαιρετικά ανεκτές από το σώμα.
Οι εξωτερικοί σταθεροποιητές χρησιμοποιούνται συχνά σε σοβαρούς τραυματικούς τραυματισμούς, καθώς επιτρέπουν την ταχεία σταθεροποίηση, ενώ επιτρέπουν την πρόσβαση σε μαλακούς ιστούς που μπορεί επίσης να χρειάζονται θεραπεία.Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό όταν υπάρχει σημαντική βλάβη στο δέρμα, στους μυς, στα νεύρα ή στα αιμοφόρα αγγεία.
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί μια εξωτερική συσκευή στερέωσης για τη διατήρηση των σπασμένων οστών σταθεροποιημένα και σε ευθυγράμμιση.Η συσκευή μπορεί να ρυθμιστεί εξωτερικά για να διασφαλιστεί ότι τα οστά παραμένουν στη βέλτιστη θέση κατά τη διάρκεια της διαδικασίας επούλωσης.Αυτή η συσκευή χρησιμοποιείται συνήθως σε παιδιά και όταν το δέρμα πάνω από το κάταγμα έχει υποστεί βλάβη.